Ze zijn er ruim op tijd, de meisjes met typex. Minstens tien minuten voordat ik er ben. Minstens vijftien minuten voordat ik ze verwacht. En minstens twintig minuten voordat A. eens binnen komt sloffen, A., met zijn capuchon op en een rugzak waar genoeg eten in zit om een week op te overleven, of één dag als je vijftien bent, maar nooit een pen.

‘Mevrouw, heeft u een pen?’

Dan gaan ze zitten, achter elkaar, de meisjes met typex. Ze stellen hun gereedschap uit op hun tafel. Hun etui is nog altijd dezelfde als die ze gekocht hebben toen ze hierheen kwamen. Ze gaan er zorgvuldig mee om, in tegenstelling tot de jongens die hun etuis ooit ergens in een hoek hebben laten liggen, nadat ze die in een baldadige bui door de ruimte hadden gegooid, en in tegenstelling tot A., die nooit een etui gehad heeft, en misschien ook nooit een pen.

Linksboven komt de geodriehoek, want die past daar perfect, niet eens alsof hij ervoor gemaakt is, maar alsof hij daar hoort. Of ze nu de geschiedenis van de mensheid bestuderen of de talen van de wereld, de geodriehoek is er. Niemand vertelt je van tevoren wanneer je rechte lijnen nodig hebt.

Dan, daaronder: twee pennen, parallel aan elkaar. Eén favoriete pen en één voor wanneer die het laat afweten. Want zo gaan de dingen, hebben ze geleerd. Vertrouw niets en niemand. Alleen jezelf, en jezelf alleen als je overal op bent voorbereid.

En tot slot, dicht bij het lichaam, kalmeringsmiddel van de boekhandel. Oneindige mogelijkheden in de kleur van nieuwe sneakers en zo vloeibaar als de dagen die voor hen liggen.

Ik deel papier uit. Succes, zeg ik, maar wat bedoel ik daarmee en wat is het voor hen?

De meisjes met typex gaan strategisch te werk. Ze pakken de bovenste pen die het nooit laat afweten, daarom is het ook hun favoriete pen. Het universum spant samen om te zorgen dat er altijd inkt is wanneer zij die nodig hebben. Dan nemen ze alles in zich op. Dan beginnen ze bij het begin.

Beheerst bewegen ze hun handen over het papier, ze vormen in vlot tempo de elegante krullen en lijnen waarvoor ze worden geprezen en die van hen worden verwacht. De woorden vliegen naar buiten als paarden waarvoor, na ongeduldig trappelen, het hek na het startschot wordt opengeklapt.

Terwijl ze ijverig schrijven, doet onvermijdelijke twijfel hun handen langzaam richting de allesverhullende witheid bewegen. Is deze ‘e’ duidelijk, of lijkt hij op een ‘l’? Was dit de goede definitie? Lachten ze te hard in de pauze, te overdreven? En wat vindt A.?

A. heeft een pen weten te bemachtigen, en krast zijn eerste antwoord luid door.

Better safe than sorry. De haren van het kwastje laten zich gedwee tegen het papier aanslepen. Geen zorgen, denk ik, het papier is wit en zal wit zijn als jij dat wilt. Ik zal je niet aanrekenen wat je ooit goed achtte.

Soms wil ik de dikke, witte laag wegkrassen om te zien wat hun diepste gedachtes waren. Soms denk ik dat er hetzelfde staat als daarvoor.

Niemand heeft hen ooit verteld dat meisjes typex gebruiken en jongens krassen, dat is geen deel van het curriculum, maar dit is hoe het gaat. Dit is hoe het gebeurt.

Ik weet dat ze klaar is, maar ze bekijkt haar antwoorden tot de tijd voorbij is. Dan legt ze het papier omgekeerd op de rechterhoek van de tafel, en stopt ze haar gereedschap zorgvuldig in haar etui, dan in haar tas.

Ze had de volgende zin af moeten maken:

If I had a time machine,

en had in blauw geschreven:

I would go back to fix my mistakes.